تمام کوچه پس کوچه های ذهن اشفته ام را چراغانی میکنم ودر انتظار تو ای اشنای هجرت کرده درپشت پنجره و در بلندی شب،البوم خاطرات روزهای خوش با تو بودن را زنده میکنم .لحظه هایم نثار تو باد.ای بهار بیا و با الماس خیره کننده وجودت خطی بر شیشه غبار گرفته تنهایی ام بکش و ان را در سکوت سرد احساس بشکن چشمانم به در خیره مانده است دستانم در انتظار لمس کردن دستانت ای همسفر!شب امده و تاصبح راه درازی در پیش است کاش کوله بار سفرت روشنی بخش نگاهم باشد.

ببین قلبی چنان ایینه دارم                          دلی پاک و دلی بی کینه دارم

چنان از عطرعشقت مست مستم                  که گویی باغ گل در سینه دارم

به روی بال مژگان ژاله دارم                         درون سینه باغ لاله دارم

دلی دارم پریشان حال و عاشق                    چو نی با داغ عشقت ناله دارم

امدی با تاب گیسو تا که بی تابم کنی             زلف بر یکسو زدی تا غرق مهتابم کنی

اتش از برق نگاهت ریختی بر جان من               خواستی تا در میان شعله ها ابم کنی

                         تو رفتی تا بعد ازین با نوای لای لای گریه ها خوابم کنی

خوشا به حال انان که در دنیا ازادانه زندگی میکنند.خوشا به حال انانکه عشق را در جان می پرورانند نه در نگاه کردن.خوشا به حال انانکه در جویبار هستی خود را میشناسند و زبان طبیعت را به اسانی میفهمند و حتی در غربت تنهایی را احساس نمی کنند بر روی پلک هایشان محبت سنگینی می کند و تپش دست هایشان نبض عاطفه را به ما نشان میدهد.

در هجوم انتظار دیدنت ای بی نشان                      باز هم محتاج اعجاز دعایم میکنی

کاش اسمان حرف کویر را میفهمید و اشک خود را نثار گونه های خشک او می کرد.کاش واژه حقیقت انقدر با لبها صمیمی بود که برای بیان کردنش به شهامت نیازی نبود.کاش مهتاب با کوچه های تاریک شب اشناتر بود کاش بهار انقدر مهربان بود که خود را به خزان نمی سپرد کاش فریاد انقدر بی صدا بود که حرمت سکوت را نمی شکست و بالاخره کاش مرگ معنی عاطفه را میفهمید.

ز هوشیاران عالم هر که را دیدم غمی دارد                  دلا دیوانه شو دیوانگی هم عالمی دارد

ان شب که نگاه عاشقم را به چشمهای تو دوختم به دنیایی قدم گذاشتم که فقط تو ساکن ان بودی سرزمین رویایی کودکی ام چه زیبا بود و من چه کودک بودم. تو ارام تر از همیشه،در حالی که لبخندی ملیح،چهره ات را اراسته بود و افتاب در پشت چشمهایت غروب کرد و غروب سرخ بر مردمک سیاهم حک شد.وقتی که پرنده ای می میرد،وقتی گل ها از گلخانه هجرت میکنند وقتی دلی از سنگ کلامی میشکند،مهربانی را باید مومیایی کرد و در موزه ها به نمایش گذاشت .ای کاش نور خوش اخلاق مهربانی از وجودمان منعکس می شد و به سینه همگان راه می یافت.ای کاش عشق صفا می یافت و دل چون ایینه ای می شد.بخشش رواج میافت تا محبت را به یکدیگر هدیه دهیم.ای کاش با روبه رو شدن با غم و غصه ها دست صبر را می فشردیم و لحظه ای از صبر و طاقت دوری نمی کردیم.

یاد ان روز که بر سفره دلم نشستی و من لقمه ای از سادگی و صفا را در مهر پیچیدم و به دستت دادم و تو زیباتر از انچه بودی ،می دیدم.و لایق دل دردمند خویش میدانستم.خود را ازاد می دیدم در میان فکرم گمشده ای یافته بودم،و تو ای یار با بی اعتنایی کاخ بلورین موجود در قلبم را مخروبه ساختی.

برای هر شکفتنی پژمردنی،برای هر دردی درمانی،برای هر تولدی مرگی است،ای کاش برای هر فراقی دیداری نیز وجود داشت.

افاق را گردیده ام، بسیار خوبان دیده ام، اما تو چیز دیگری.

                               شوهر عزیزم

بیا ساقی می خانه عشق                    بده جامی به این دیوانه عشق

بده جامی که تا یک جرعه نوشم               برایت سد کنم افسانه عشق

ای شمع اهسته بسوز که شب دراز است هنوز

ای اشک اهسته بریز که غم زیاد است هنوز

تکیه کن بر شانه ام ای شاخه نیلوفرم

                                         تا غم بی تکیه گاهی به چشمانت نبینم

تورا چون پرستویی به قشلاق قلبم فرا می خوانم تا چکامه هایت را با نوسان ارام هستی اشنا کند.تو را چون فاخته ای به چاه چشمانم دعوت میکنم تا در چشمان من غرق شوی وهمیشه با من باشی .دوست دارم در یاد تو جاری باشم وسلول هایم در نام تو زندگی کنند.سالها زیستم تا که امروز فهمیدم می توان زندگی را به سه قسمت تقسیم کرد۱ -دوستی۲-زندگی۳-مرگ،پس سعی کن با دوستی انس بگیری،زندگی را دوست بداری،وهرگز مرگ را از یاد نبری.

به یاد می اورم سرزمینی را که خیال می کردم پر از نور و امید است.حرارت خورشید و بوی باران می دهد.معطر و گاهی بهار جاودان است.اما افسوس و صد افسوس که مرغ بیشه های غریب نمی دانست که روزی ای سرزمین امیدی نیست و روشنایی اش دیری نمی پاید.امشب تمام ستاره های اسمان گریه می کنند،امشب تمام مرغان اسمان اشک میریزند،امشب از چشمی مروارید می بارد،امشب قلبی می شکند و صدای شکستنش به اسمانها می رسد .اما نمیدانم،نمی دانم چرا به گوش خدا نمی رسد،من صدای شکستن قلبم را شنیدم و به یقین تنها کسی هستم که تا کنون اینگونه شکستن را تجربه کرده ام.درست است که خدایی هست ولی چرا اینقدر خاموش.از این همه خاموشی قلبم می گیرد و دوست دارم فریاد بزنم،اخر با که بگویم درد این قلب شکسته را،تا کی مرهم نهم جراحت این روح سرگردانرا ،با که بگویم که قلب من عاشق قلبی است که اصلا قلب نیست چرا که با سنگ بیابان فرقی ندارد .چشمان من ان همه اشک را بدرقه راهت کرد که تنها به تو بفهماند که دوستت دارم و از تو بخواهد نسبت به این چشمان این همه بی محبت مباش در این دنیای پر هیاهو.

اه می ترسم شبی طوفان شود

                                      ساحل امید من ویران شود

اگر می دانستم مهمان چند ماهه منی،اگر می دانستم می روی وبازگشت به دیر گاهی می انجامد،پروانه وار می رقصیدم گرد شمع وجودت و تا اخرین نفس هستی بوسه بر پیشانی بلندت می زدم.در این غروب دلگیر اگر تو بخواهی این قطرات شور را به پرنده مبدل میکنم تا در اسمان ابی به پرواز درایند. از دل سوخته ام تا قلب شکسته و مملو از عشقم فاصله ایست به نازکی دندانه سرنوشت، مقطعی است به کوچکی نقطه خاطره،زندگی بر اساس همین خاطره ها و فراز و نشیب ها بوجود امده است و سعادت از ان کسی است که محطاطانه از فراز ها بالا رفته و اهسته از نشیب ها فرود اید.در بیکران زمان در نهان گل های وجودت سرگردان و حیران به انتظار لحظه ای هستم که دوباره نگاهم در نگاهت گره خورد و به ان زمان فکر می کنم که چگونه می توانم قلبم را از تو جدا کنم ای مهربان فراموشم مکن که لحظه ای بی تو خواهم مرد.

از دی که گذشت هیچ یاد مکن              فردا که نیامدست فریاد نکن

اگر پروانه بودم یا همچو پرنده بال پرواز داشتم به ناچار پر می گشودم تا بیکران،جایی که عشق را نوایی است و بی گمان جای من انجاست یا همچو کبوتر خسته بالی ارام می گرفتم در زیر سایبانی تا جان نیمه رفته باز اید.اما افسوس که این بال های شکسته من عادت پرواز را فراموش کرده اند و تنها به تو چشم دوخته اند تا که مرا از این تنهایی رهایی بخشی.پس ای عزیز بیا و رحمی به تنهاییم کن

خداوندا!چرا دل افریدی، در کنارش عشق افریدی؟ اگر عاشق شدن جرم و گناه است چرا سیمای زیبا افریدی؟

                                    تا ز غم ها یک نفس ما را فراموشی دهد

                    ز دلتنگی خیال گریه دارم

به یاد لاله های رفته برباد

                 چنان داغم که خیال گریه دارم

تو را زندگی نمی نامم زیرا پایان خواهی یافت

تو را خورشید نمی نامم زیرا غروب خواهی کرد

پس تو را دوست می نامم تا ابد با هم باشیم

بیا پیمان ببندیم به همه دنیا بخندیم                   در های ناامیدی را به روی هم ببندیم