ای راه حل ساده جبران تشنگی                فواره نگاه قشنگ تو اب من

رفتی چقدر ساده دل اسمان شکست        در عکس مهربانی تو در کنج قلب من

باران چقدر حرف تو را گوش میکند             می بارد انقدر که نیایی به خواب من

گر چه نگاه عاشق تو هیچ کم نکرد            از اوج دل ندادن تو یا عذاب من

اما دل شکسته من باز هم نوشت             صد افرین به چشم تو و انتخاب من

وای کاش از نخست ان چشمهایت         مرا اواره غربت نمی کرد

چه زیبا بود اگر مرغ نگاهت                    میان راز چشمان تو می ماند

تو می ماندی او هم مثل یک کوچ            ز باغ دیده ات هجرت نمی کرد

تمام سایه روشن های احساس             پر از ارامش مهتابیت بود

ولیکن شاعر ایینه ها هم                     بخوبی درک این وسعت نمی کرد

زمانی که تو رفتی پاکی یاس                خلوص سبز گلدان را رهاکرد

چه زیبا بود اگر از اولین گام                   نگاهم با دلت صحبت نمی کرد

تو پیش از انکه در دل پا گذاری               تمام فال هایم رنگ غم داشت

ولی تو امدی و بعد از ان دل                  بدون چشم تو نیت نمی کرد

در هجوم لحظه های بی قراری              مرا تا عمق یک پرواز می برد

و جز با اسمان دیدگانت                       دلم با هیچ کس خلوت نمی کرد

نگاهم مثل یک مرغ مهاجر                   به دنبال حضورت کوچ می کرد

به غیر از انتظارت قلب من را                کسی این گونه بی طاقت نمی کرد

تو می ماندی کنار لحظه هایم              ولی این شادمانی زود می رفت

وتا می خواست دل چیزی بگوید           تو می رفتی و او فرصت نمیکرد

دلم پشت یک تنهایی زرد                   نگاهش را به چشمان تو می دوخت 

ولی قلب تو قدر یک گل سرخ             مرا به کلبه اش دعوت نمی کرد     

گفتی که ببوس روی نیلوفر را                         از عشق تو گونه های او بوسیدم

گفتی ستاره شو،دلی روشن کن                   من هم چو گل ستاره ها تابیدم

گفتی که برای باغ دل پیچک باش                   بر یاسمن نگاه تو پیچیدم

گفتی برای لحظه ای دریا شو                        دریا شدم و ترا به ساحل دیدم

گفتی که بیا و لحظه ای مجنون باش              مجنون شدم و ز دوریت نالیدم

گفتی که شکوفه کن به فصل پاییز                  گل دادم و با ترنمت روییدم

گفتی که بیا و از وفایت بگذر                          از لهجه بی وفاییت رنجیدم

گفتم که بهانه ات برایم کافی است                معنای لطیف عشق را فهمیدم

                                        یعنی تو را ببینم و انگاه بمیرم

غریبه هر کجا باشد دلش میل وطن دارد

یه سوال عاشقونه بگه هر کسی میدونه              اونکه دادم دل و دستش چرا دل به من نمیده

چقدر دعا کنم من ،خدا رو صدا کنم من                دست من به اسمون نیمه شب دم سپیده

گفتم از عشق تو میخوام سر بذارم به بیابون       گفت تو عاقل تر از اینی این کار از تو بعیده

التماس کردم که یک شب لااقل بیا تو خوابم        گفت هذیون و تموم کن انگاری تبت شدیده

گفتم ارزو دارم تو مال من باشی یه روزی            گفت تو این دنیای بی رحم کی به ارزوش رسیده

اونی رو که دوست نداری دنبالت میادتااخر           اونی که دنبالشی تو چرا دائم ناپدیده

تو از اون روزی که رفتی دل من دیونه تر شد        رنگ من که هیچی،زیبا رنگ اسمون پریده

سرنوشت گریه نداره خودت این و گفتی اما        تو دل من نمیدونم چرا باز یه کم امیده

تو من و گذاشتی و رفتی اما میخوام بنویسم     چقدر واسم عزیزه اونکه از من دل بریده

فرقی نداره بی تو بهارمون پاییز                        نمی بینی که شعرام همه شدن غم انگیز

غصه نخور مسافر اونجا هوا که بد نیست           اینجا ولی اسمون باریدنم بلد نیست

غصه نخور مسافر فدای قلب تنگت                   فدای برق ناز اون چشمای قشنگت

 غصه نخور مسافر تلخه هوای دوری                من که میدونم که تو چقدر صبوری

غصه نخور مسافر بازم می ای به زودی           ما را بگو چه کردیم از وقتی تو نبودی

غصه نخور مسافر غصه اثر نداره                    از دل تو میدونم هیچکس خبر نداره

غصه نخور مسافر رفتیم تو ماه اسفند           بهار تو برمی گردی چیزی نمونده بخند

غصه نخور مسافر همیشه اینجوری نیست    همیشه که عزیزم راحت به این دوری نیست

غصه نخور مسافر تولده دوباره                    غصه نخور مسافر،غصه نخور ستاره

غصه نخور مسافرغصه کارگلا نیست          سفر یه امتحانه به جون تو بلا نیس

غصه نخور مسافر تو خود اسمونی           در ارزوی روزی که بیایی و بمونی

                             همسر عزیزم دوستت دارم

به من او گفت فردا میرود اینجا نمی ماند                   و پرسیدم دلم او گفت،نه تنها نمی ماند

به او گفتم که چشمان تو جادو کرده این دل را            و گفت این چشم ها تا ابد زیبا نمی ماند

به او گفتم دل دریایی ام قربانی چشمت                   ولی او گفت این دل دائما دریا نمی ماند

به او گفتم که کم دارد تو را رویای کم رنگم                  و پاسخ داد او،در عصر ما رویا نمی ماند

به او گفتم که هر شب بی نگاه تو شب یلداست          ولی گفت او ،کمی بگذرد یلدا نمی ماند

به او گفتم قبولم که رسوایت شوم او گفت                  کسی که عشق را شرطی کند رسوانمیماند

وحق با اوست عاشق شو همین وهرچه باداباد           چرا که در مسیر عاشقی ،اما نمی ماند

خدایا خط بکش بر دفتر این زندگی اما                      به من مهلت بده تا بشنوم انجا نمی ماند

دلم می خواد یه چیزی رو بدونی                     دیگه نه عاشقی نه مهربونی

منم دیگه تصمیم و گرفتم                              اصلا نمیخوام که پیشم بمونی

دیشب که داشتم فکرام و میکردم                  دیدم با تو تلف شده جوونی

یه جا یه جمله قشنگی رو دیدم                   عاشقو باید از خودت برونی 

چه شعرایی من واسه تو نوشتم                 تو همه چیز بودی جز اسمونی

یادت میاد منتم و کشیدی؟                        تا که فقط بهت بدم نشونی

یادت می یاد روی درخت نوشتی                تا عمر داری برای من میخونی

یادت می یاد حتی سلام من رو                 گفتی به هیچ کس نمی رسونی

حالا بیار عکسامو تا تموم شه                   اگر که وقت داری اگه می تونی

نگو خجالت می کشی میدونم                  تو خیلی وقته دیگه مال اونی

خوش باشی هر کجا که میری                 الهی واست تلافی نکنه زمونی  

نمیگم خطا نکردم من که ادعا نکردم                همه گفتن بی وفایی من که اعتنا نکردم

عازم سفرشدی تومن دلم میخواست بمونی      واسه موندن تو اما بخدا دعا نکردم

واسه تو کلی نوشتم که یه جوری مبتلاشی       تقصیرمنه که اخر تو رو مبتلا نکردم

توی کوچه رفاقت یه سلام جواب ندادم               توی دلم تویی اونو با کسی اشنانکردم

میدونم دوسم نداری حتی قد یه قناری              اما عاشقم هنوزم بدون اشتباه نکردم

ماجایی قرارنداشتیم جزتوکوچه های رویا           این دفعه تو اومدی من به قراروفا نکردم

زیردین ناز چشمات عمریه دارم میسوزم           تاخاکستری نشه دل دینمو ادا نکردم

اومدن واسه نصیحت به بهانه یه صحبت           عمرشون کلی تلف شدچون تورو رها نکردم

راه اسمون که بسته س گرچه قلبامون شکسته س      تابحال انقدرخدارواینجوری صدانکردم

تو من وگذاشتی رفتی خواستی من دیونه ترشم       باورت نمیشه شایداخه جون فدا نکردم

نامه های عاشقونه با نشونه بی نشونه              اماازکسای دیگه س پس اونارو وانکردم

یادته عکستو دادی بذارم تو قاب قلبم                 بعداز اون روز دیگه هرگز به کسی نگاه نکردم

تواز اون روزی که رفتی نه تو رفتی که ببینی        تاقیامت هم تو رو من از خودم جدا نکردم 

دیگه شعرام واسه چشمای تو تازگی نداره

دلم از دست تو زندگی نداره

تو میگی خسته میشی چشمام ومیکنی فراموش

ولی من عاشقتم عاشق که خستگی نداره

میگی من دوست ندارم بروو صرف نظر کن

دیوونم اینکه به احساس تو بستگی نداره

تو میگی ساده بگیر زندگی رو من و رها کن

عاشقی خط خطیه صافی و سادگی نداره

تو میگی یه کم غرور داشته باش و منطقی تر شو

کارم از غرور گذشته هرچی که بگی نداره

من میگم دلم شکسته س تو میگی اونکه سپردش

دلی که سپرده شد دیگه شکستگی نداره

میگم التماس چشمام کافی نیست واسه نگاهت

میگی که عشق تو حالت همیشگی نداره

تو میگی دیونه ام تو راست میگی اما عزیزم

غیر من هیچ کس این حس که تو میگی نداره

به چشمای خودت قسم

                                دیگه بهت نمی رسم

                                                          وصال تو خیاله

                                                                           وای که دلم چه حالیه

بازیای عروسکی

                    اخ که چه حیف شدکودکی

                                                     یه کم بازبرس به خودت

وقتی تومیری عزای دریاست

چون بی اسمون اون خیلی تنهاست

درکوچه ای و من دوباره از تو خواهش میکنم

                                                تو می روی و ردپایت را نوازش میکنم

گفتم شبی تکلیف چشمم را مشخص کن وتو

                                             گفتی صبر کن که دارم ازمایش میکنم

ارغوانی دل هایشان به یادگار مانده است.نخستین چکه ناودان بلند یک احساس را در قالب

کلامی از جنس تنفس باغچه های معصوم یاس به روی حجم سپید یک دفتر میریزم وان را با

لهجه ی همه ی پروانه صفت های این گیتی بی انتها به اسمان نیلوفری تمامی دل های زلال

هدیه کنم.در پناه خالق نیلوفرها مهربان و شکیبا بمانید.

                                                 یا از همان روز اول،از عشق ترسیده بودم

ای کاش ان شب که رفتم از اسمان گل بچینم

                                                 جای گل رز برایت،پروانگی چیده بودم

گل را به دست تو دادم،حتی نگاهم نکردی

                                                ان شب نمی دانی اما،تا صبح لرزیده بودم؟

ان شب تو با خود نگفتی،که بر سر من چه امد

                                                با خود نگفتی ز دستت،من باز رنجیده بودم

از ان شب سرد پاییز،که چشم من به تو افتاد

                                                گفتم که ای کاش شب ها،هرگزنخوابیده بودم

از کوچه که می گذشتیم،حتی نگاهم نکردی

                                                چشمت پی دیگری بود،این را نفهمیده بودم

ان شب من واشک ومهتاب،تاصبح باهم نشستیم

                                               ای کاش یک خواب بدبود،چیزی که من دیده بودم

تو اهل ان دور دستی،من یک اسیر زمینی

                                              عشق زمین وافق را،ای کاش سنجیده بودم

بی تو چه شب ها که تا صبح درحسرت باتو بودن

                                             اندوه ویرانیت را،تنها پرستیده بودم

وقتی صدا کردی از دور،با عشوه ای مادرت را

                                            ان لهجه ی نقره ای را،ای کاش نشنیده بودم

انگار تقصیر من بود،حق با تو و اسمان است

                                            وقتی که تو میگذشتی،از دور خندیده بودم

اما به پروانه سوگند،تنها گناهم همین ست

                                           جای تو بودم اگرمن،صدبار بخشیده بودم

باید برایت دعا کرد،اباد باشی و سرسبز

                                          ای کاش هرگز نبینی،چیزی که من دیده بودم

اندوه بی اعتنایی،چه یادگار عجیبی ست

                                         اما چه شب ها که ان را،از عشق بوسیده بودم

حالا بدان تو که رفتی ،در حسرت بازگشتت

                                        یک اسمان اشک ان شب،در کوچه پاشیده بودم

 هرگز پشیمان نگشتم،از انتخاب تو هرگز

                                        رفتی که شاید بدانم،بیهوده رنجیده بودم

حالا تو را به شقایق،دیگر بیا کوچ کافیست

                                        جای تو بودم اگر من،این بار بخشیده بودم

من باشم و تو باشی و                            یک شب مهتابی باشه

میخوام یه کاری بکنم                              شاید بگی دوسم داری

میخوام یه حرفی بزنم                            که دیگه تنهام نذاری

میخوام برات از اسمون                           یاسای خوشبو بچینم

میخوام شبا عکس تو رو                         تو خواب گل هاببینم

میخوام که جادوت بکنم                           همیشه پیشم بمونی

از توکتاب زندگیم                                  یه حرف رنگی بخونی

امشب میخوام برای تو                          یه فال حافظ بگیرم

اگر که خوب در نیومد                            به احترامت بمیرم

امشب میخوام تا خود صبح                   فقط برات دعا کنم

برای خوشبخت شدنت                         خدا خدا خدا کنم

امشب میخوام رو اسمون                      عکس چشاتو بکشم

اگر نگاهم نکنی                                  ناز نگاتو بکشم

میخوام تو رو قسم بدم                          به جون هر چی عاشقه

به جون هرچی قلب صاف                     رنگ گل شقایقه

یه وقتی که من نبودم                         بی خبر از اینجا نری

بدون یه خداحافظی                           پر نزنی تنها نری

یه موقعی فکر نکنی                          دلم برات تنگ نمیشه

فکر نکنی اگه بری                            زندگی کم رنگ نمیشه

اگه بری شبا چشام                         یه لحظه هم خواب ندارن

راستی دلت میاد بری؟                    بدون من بری سفر؟

بعدش فراموشم کنی                     برات بشم یه رهگذر

اصلا بگو که دوست داری                 اینجور دوست داشته باشم؟

اسم تو رو مثل گلا                        تو گلدوناکاشته باشم؟

حتی اگه دلت نخواد                      اسم تو،تو قلب منه

چهره ی تو یادم میاد                     وقتی که بارون میزنه

ای کاش منم تو اسمون                یه مرغ دریایی بودم

شاید دوسم داشتی اگه              اهوی صحرایی بودم

ای کاش بدونی چشاتو              به صدتا دنیا نمیدم

یه موج گیسوی تو رو                 به صد تا دریا نمی دم

به ارزوهام می رسم                 وقتی که تو پیشم باشی

اونوقت خوشبخت میشم           مثل فرشته ها تو نقاشی

تا وقتی اینجا بمونی                بارون قشنگ و نم نمه

هوای رفتن که کنی                 مرگ گلای مریمه

نگام کن و برام بگو                   بگو میری یا میمونی؟

بگو دوسم داری یا نه               مرگ گلای شعمدونی

نامه داره تموم میشه               مثل تموم نامه ها

اما تو مثل اسمون                  عاشقی و بی انتها  

اتاقم یک پنجره دارد،پنجره ای که می توانم از ان کوچه شبها راببینم.صدای باران را گوش میدهم.با شب دعوا میکنم وبا غروب درد دل میکنم.پاییز را حس میکنم ودخترک خسته را با قلبی یخ زده خاطره میکنم.غروب بود اسمان انقدر گریه کرده بود که چشمانش سرخ شده بود،اما حالا کمی ارام شده. پاییز بر جسم تنهایی کوچه سایه انداخته.بعداز مدتی صدای گریه ای باز هم مرا از وهم و خیال بیرون اورد اما این صدای گریه اسمان نبود سرم را از پنجره بیرون اوردم دخترکی روبروی پنجره گریه میکرد و دوباره اشکهای اسمان در امد به او نگاه کردم چشمانش را به نقطه ای بی انتها دوخته بود.به من نگاه میکرد؟ شاید به زندگی خزان زده اش،شاید به مردمی که تنها میتوانستند قاه قاه بخندند به او با چیزهایی رنگارنگ از جلوی پایش بگذرند.شاید انهایی فکرمیکرد که مثل خودش غم داشتند،شاید به دنیایی چشم دوخته بود؟دنیایی که سراسر بیابان بود وگرگ هایی با چشمان درنده-گرگ هایی که حتی به پرندگانی که زخمی هستند رحم نمیکند.ساعتی بعد به اسمان خیره میشود شاید در ان چیز بهتر میبینم اهی میکشد که تمام پنجره ام میسوزد؟انجا هم غروب سرخی است.اسمان تیکه داده است و تنهامیتوان نگاه کندو گاهی بگریدانجا هم ستمی از پرواز است سرد است و بی روح،غرش اسمان چیزی کمتر از صدای گرگ ها نداردو برقش ازچشمان عمیق انهاست.لبهایش راتکان میدهدخودش را جمع میکندوباصدایی لرزان میخواند یکی بود یکی نبود باران اومد شرشر توی ناودانهاگرگربهار میاد دوباره باز هم سبزی میاره. صدایش قطع میشودناگهان به خودم می ایم و با سرعت از پله ها پایین می ایم در حیاط را باز میکنم و با شتاب به سویش میدوم مرا که میبیندوفریادم بلندتر میشود من دستانش را میفشارم و او رابر روی شانه هایم میگذارم و به طرف خانه میروم نرسیده به در حیاط احساس میکنم تمام وجودش یخ زده،سرش را روی شانه هایم انداخت و چشمها راسمت اسمان همچنان گریه میکرد.بالا می ایم پنجره را میبندم تا باد پژواک گیاهان مرده را به اطاقم نیاورد.

کسی سوال میکندبه چه خاطرزنده ای؟       ومن برای زندگی ترابهانه میکنم

                                           یا که طلوعی بودی و از پنجره می دیدمت

ای کاش چشمانت ضریحی داشت چون رنگین کمان

                                          هر وقت باران می گرفت از دور می بوسیدمت

                                        بر زندگیم رنگ غم و خاطره زد

او رفت ولی نه طبق قانون وداع

                                       یکبار فقط به شیشه پنجره زد

                                               اهل تبسم نیستم چون نازنینی میکنم

من می نشینم با تو وتنها صبوری میکنم

                                              یک روز عاشق می شوی من پیش بینی میکنم

گفتی که اگر شود می ایم                      مرد این دل واخرش به او سرنزدی 

برگرد بی تو بغض فضا وا نمیشود                        یک شاخه یاس عاطفه پیدا نمیشود

درصفحه ی دلم نوشتی صبورباش                      قلبم غبار دارد و معنا نمی شود

بی تو شکست پنجره ی روبه اسمان                   غم در حریم ابی دل جا نمی شود

دریای تو پناه نگاه شکسته است                        هر دل که مثل قلب تو دریا نمی شود

میخواستم بچینم از ان سوی دل گلی                 اما بدون تو گلی وا نمی شود

دردیست انتظار که درمان ان تویی                      این درد تلخ بی تو مداوا نمی شود

زیباترین گلی که پسندیده ام تویی                      گل مثل چشمهای تو زیبا نمی شود

بی تو شکسته شدغزل اشناییم                        این رسم مهربانی دنیا نمی شود

گفتی صبور باش وبه اینده ها نگر                        پروانه که صبور و شکیبا نمی شود

شبنم،گل نگاه مرا باز شسته است                    دل در کنار یاد تو تنها نمی شود

گلدان یاس بی تو شکست وغریب شد                گلدان بدون عشق شکوفا نمی شود

باران کویر روح مرا می برد به اوج                         اما دلم بدون تو شیدا نمی شود

رفتی وبی تو نام شکفتن غریب شد                  دیگر طلوع مهر هویدا نمی شود

رویای من همیشه به یاد تو سبز بود                  رفتی و حرفی از غم رویا نمی شود

رفتی ودل میان گلستان غریب ماند                   دیگر بهار محو تماشا نمی شود

یک قاصدک کنار من امدکمی نشست               گفتم که صبح این شب یلدا نمی شود؟

دل های منتظرهمه تقدیم چشم تو                  امروز بی حضور تو فردا نمی شود  

شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی،تو را با لهجه گل های نیلوفر صدا کردم.تمام شب برای باطراوت ماندن باغ قشنگ ارزوهایت دعا کردم.پس از یک جستجوی نقره ای درکوچه های ابی احساس تو را از بین گل هایی که در تنهایی ام روئیده باحسرت جدا کردم.و تو در پاسخ ابی ترین موج تمنای دلم گفتی دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی و من تنها برای دیدن زیبایی ان چشم تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم همین بود اخرین حرفت و من بعد از عبور تلخ و غمگینت حریم چشمهایم را بروی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید وا کردم.نمیدانم چرا رفتی نمیدانم چرا؟شاید خطا کردم و تو بی انکه فکر غربت چشمان من باشی نمیدانم کجا،تا کی،برای چه،.ولی رفتی و بعد از رفتنت باران چه معصومانه میباریدوبعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی دانه برمیداشت تمام بالهایش غرق در اندوه غربت شد و بعد از رفتن تو اسمان چشمهایم خیس باران بود و بعد از رفتنت انگار کسیحس کرد من بی تو تمام هستی ام از دست خواهد رفت کسی حس کرد من بی تو هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد و بعد از رفتنت دریا چه بغضی کرد.کسی فهمیدتو نام مرا از یاد خواهی برد و من با انکه می دانم تو هرگز یاد من راباعبورخود نخواهی بردهنوز اشفته ی چشمان زیبای توام برگرد.ببین سرنوشت انتظار من چه خواهد شد و بعد از این همه طوفان و وهم و پرسش و تردید کسی از پشت قاب پنجره ارام و زیبا گفت تو هم در پاسخ این بی وفایی ها بگو در راه عشق و انتخاب ان خطا کردم و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید کنار انتظاری که بدون پاسخ و سردست ومن دراوج پاییزی ترین ویرانی یک دل میان غصه ای ازجنس بغض کوچک یک ابر نمیدانم چرا؟شاید به رسم و عادت پروانگی مان باز برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ ارزوهایت دعا کردم.