در این دنیا اگر غم هست

صبوری کن خدا هم هست

اگر دشمن کنارت هست

مخور غصه خدا هم هست

اگر فقر و فقیری هست

منال هرگز، خدا هم هست

اگر در عشق فریبی هست

چه غم لیکن خدا هم هست

دوستت دارم، نه واسه اينكه تنهام

دوستت دارم، چون تو گفتي، هميشه هستي باهام

دوستت دارم، نه واسه اينكه بي قرارم

دوستت دارم، چون تو گفتي، هيچ وقت نميكني خارم

دوستت دارم، نه واسه اينكه دربه درم

دوستت دارم، چون تو گفتي، ميگيري بال و پرم

دوستت دارم، نه واسه اينكه دل تنگم

دوستت دارم، چون تو گفتي، هميشه باهات يكرنگم

دوستت دارم، نه واسه اينكه دورم

دوستت دارم، چون تو گفتي، واست يه هم زبونم

دوستت دارم، نه واسه اينكه هستي تو رويام

دوستت دارم، چون تويي تنها فرشتة آرزوهام

دوستت دارم، نه واسه ادامة حياتم

دوستت دارم، چون تويي تنها فرشتة نجاتم

دوستت دارم، نه واسه يه روز و دو روز

دوستت دارم، واسه هميشه، واسه هر روز

حـرفے نـدارم ...
مـن حـاضـرم حـتے جـانم بـه لبـم رسـد ...!
اگـر جـانم تـو بـاشے ...
 

آنگاه که غرور کسی را له می کنی آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری
آنگاه که حتی گوشت را می بندی
تا صدای خرد شدن غرورش را نادیده بگیری
می خواهم بدانم دستانت را
به سوی کدام آسمان بلند می کنی
تا برای خوشبختی خودت دعا کنی...

سکوتم را به باران هدیه کردم
تمام زندگی را گریه کردم
نبودی درفراغ شانه هایت
به هر خاکی رسیدم تکیه کردم

آبی تر از آنیم که بی رنگ بمیریم.

از شیشه نبودیم که با سنگ بمیریم.

تقصیر کسی نیست که این گونه غریبیم.

شاید که خدا خواست که دل تنگ بمیریم

من به یک احساس خالی دلخوشم
من به گل های خیالی دلخوشم
در کنار سفره اسطوره ها
من به یک ظرف سفالی دلخوشم
مثل اندوه کویر و بغض خاک
با خیال آبسالی دلخوشم
سر نهم بر بالش اندوه خویش
با همین افسرده حالی دل خوشم
در هجوم رنگ در فصل صدا
با بهار نقش قالی دلخوشم
آسمانم: حجم سرد یک قفس
با غم آسوده بالی دلخوشم
گرچه اهل این خیابان نیستم
با هوای این حوالی دلخوشم
 

بامن امشب چیزی از رفتن نگو
نه نگو از این سفر با من نگو
من به پایان می رسم از کوچ تو
با من از آغاز این مردن نگو
کاش می شد لحظه هارا پس گرفت
کاش می شد از تو بود و تا تو بود
کاش می شد تا همیشه با تو بود
کاش فردا را کسی پنهان کند
لحظه را در لحظه سرگردان کند
کاش ساعت را بمیراند به خواب
ماه را بر شاخه آویزان کند
با من از آغاز این مردن نگو...
 

نمی دانم چرا ویرانم امشب
ز فکر آسمان گریانم امشب

ز روی سرد وبی روح زمانه
به سوی آسمان نالانم امشب

ز رنج خانمان سوز جدایی
خدای من چه بی سامانم امشب

به خــداحافــظـی تــلـخ تـو سـوگــنـد نــشــد
کـه تـو رفــتـی و دلـم ثـانـیـه ای بـنـد نـشـد

بـا چـراغـــــی هـمه جـا گـشـتـم و گـشـتـم در شـهـر
هـیــچ کـس ! هــیـچ کـس ایـنجا به تـو مانـنـد نـشـد

خواسـتـنـد از تـو بگویـنـد شـبـی شـاعـرها
عـــاقـبـت بـا قــلــم شــرم نوشـتـنـد : نـشـد
 

خــــوب میــــدانـــم
آخـــر یــــک روز خفـــه میشــــوم
از بــــس دردهـــایــــم را
نجویــــده قــــورت میـــــدهم

در حسرت لحظه ای آرامشم،همچنان اشک از چشمانم میریزد و در انتظار طلوعی دوباره ام
همه چیز برایم مثل هم است،طلوع برایم همرنگ غروب است،گونه هایم پر از اشک شده و عین خیالم نیست،عادت کرده ام دیگر….
عادت کرده ام از همنیشینی با غمها ، کسی دلسوز من نیست
قلبم رنگ تنهایی به خودش گرفته،دیگر کسی به سراغ من نمی آید، تمام فضای قلبم را تنهایی پر کرده،دیگر در قلبم جای کسی نیست
هر چه اشک میریزم خالی نمیشوم،هر چه خودم را به این در و آن در میزنم آرام نمیشوم،کسی نیست تا شادم کند،کسی نیست تا مرا از این زندان غم رها کند.
دلم گرفته ….
خیلی دلم گرفته….
انگار عمریست آسمان ابریست و باران نمیبارد…
انگار این بغض لعنتی نمیخواهد بشکند…
وای از دست چشمهایم،وای از دست اشکهایم
 

من این دنیای فانی را به لبخند تو می بخشم

من این جان عزیزم را به دیدار تو می بخشم

نه دولت از خدا خواهم نه راحت از جهان خواهم

اگر گویند که را خواهی

فقط گویم تو را خواهم...

می رسد روزی که بی من روزها را سر کنی

می رسد روزی که تنها مرگ من را باور کنی


می رسد روزی که تنها در کنار قبر من

شعرهای کهنه ام را مو به مو از بر کنی

برای بعضـــی دردها
نه میتوان گریــــــه کَــرد.
.نه میتوان فریــــــآد زد :
برای بعضـــی دردهافقـــط میتوان
نگــــاه کَردو
بی صـــــدا شکست . . .

دلم تنگ استــــــــــــــــــــــ ــــــ
دلم اندازه ی حجم قفس تنگ استــــــــــــــــــــــ ـــ
سکوت از کوچه لبریز استــــــــــــــــــــــ ــــــ
صدایم خیس و بارانی ستـــــــــــــــــــــــ ـــــــــــ
نمیدانم چرا در قلب من
پاییز طولانی ستـــــــــــــــــــــــ ــــ
 

خداوندا ...

خداوندا تو میدانی که من دلواپس فردای خود هستم
مبادا گم کنم راه قشنگ آرزوها را
مبادا گم کنم اهداف زیبا را
مبادا جا بمانم از قطار موهبتهایت
مرا تنها تو نگذاری
که من تنهاترین تنهام؛ انسانم

خدا گوید :

تو ای زیباتر از خورشید زیبایم
تو ای والاترین مهمان دنیایم
تو ای انســــان !
بدان همواره آغوش من باز است
شروع كن ...
یك قدم با تو
تمام گامهای مانده اش با من ...

 .