تمام راه ها به گیسوان تو ختم می شوند.تمام ابرها در دستان تو به دنیا می ایند و تمام افتاب ها از چشمان تو اغاز می شوند.صدایم را بشنو ای یگانه ای که از همه ی کهکشان ها بالاتر نشسته ای!صدایم را که در اغوش گل ها معطر شده به اتاقت راه بده!کجا به سراغت بیایم؟ای اخرین ارزوی من!در جنگل های انبوه و شرجی شمال یا کوهستان های مغرور غرب؟یا مزرعه های نیشکر؟بی قراری ام را برای که بگویم؟به پیچک هایی که هرگز تا ارتفاع تو قد نمی کشند یا درختانی که دستشان به دامان تو نمی زسد؟از تو فقط با دهان هایی گفتگو میکنم که بارها نام تو را بوسیده اند،با دریاهایی که روز و شب در تو غوطه می خورند،با دل هایی که بوی شیرین فرهاد را دارند.صبح ها که اسمان را ارام تکان می دهی و بر پلک هایمان خورشید می ریزی، با تو حرف میزنم،در حالی که باران ها به دورم حلقه زده اند وحرف هایم را ترجمه میکنند.ای نازنین تر از افسانه های ناگفته!بضاعت من اندک است.هدیه ای برای تو ندارم،جز لبخندهایی که طعم عشق دارد و اشک هایی که از چشمه های ملکوت زلال تر است.گیسوان تو میهن من است.من اهل شمال گیسوان توام.من و شقایق و بالنگ و نارنج همزمان به دنیا امده ایم،در روزی که دست های محبوب تو که لبریز از عشق بودند در تپه های ازل سنبله ها و یاسمن ها را می افریدند ای قشنگ تر از روزهای عاشقی؟ای دلپذیر تر ازساعت های پر تپش انتظار!پیوسته برایت می خوانم بادهایی که بوی گل سرخ می دهد و هر روز نام شیرینتو را می بوسد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: