امشب همه ی ستاره ها به من نگاه می کنند،امشب همه ی فرشته ها برای من اواز میخوانند.امشب از اسمان بزرگترم و ماه می تواند روی سرانگشتانم بنشیند.امشب زمین یک گهواره ی کوچک است ومن با تکان های ارام ان بین ازل و ابد در رفت و امدم.امشب همه ی پنجره ها را باز می گذارم و همه ی کوچه ها را به تماشا می نشینم به این امید که یک بار دیگر عبور تو را ببینم.
امشب از دلم برایت می نویسم.می دانم نامه ام را نمی خوانی ولی شاید در اخرین روز حیات زمین به ان نگاهی بیاندازی.پس می نویسم:بیا به کوچه هایی که شاید فردا میزبان قدم های من وتو خواهند بود،سلام کنیم.بیا به یاد چشم هایی که روزگار غم و غصه با ما گریسته اند، گل سرخی در باغچه ی روحمان بکاریم.راست گفته است جبران خلیل جبران شاعر بلند مرتبه لبنانی که:(شاید کسی را که با او خندیده ای فراموش کنی،اما هرگز کسی را که با او گریسته ای از یاد نخواهی برد.)
ومن از هنگام تولد کائنات تا کنون در خیالاتم سر برشانه های تو گریسته ام.پس چگونه میتوانم لحظه ای تو را فراموش کنم؟چگونه میتوانم با ابرهای بهاری در سرودن تو همراه نشوم.
اگر به من بگویند فردا دنیا به پایان میرسد،کوه ها درهم می شکنند،رودها بخار میشوند و در جنگل پرنده هم پر نمی زند و اهویی نمی دود و سنجاقک ها برای همیشه بال هایشان را میبندند.اگر به من بگویند فقط یکبار دیگر می توانم از پشت شیشه های مه الود تو را ببینم و برایت دست تکان بدهم.اگر به من بگویند فرصتی نیست و فقط یک جمله می توانی به او بگویی و پس از ان به ابدیت میرسی،روبرویت می ایستم و میگویم:در قیامت نام تو را بر لب خواهم داشت و هرگز فراموشت نخواهم کرد.
تبادل لینک هوشمند 